باید مراقب احساس های انسانی و زیبایی که هیچ گاه مجال بروز پیدا نمی کنند باشیم.
احساس هایی که در سینه محبوس می شوند زیرا هنوز میزبانی برای آنها نیافته ایم که خرجشان کنیم.
باید مراقب باشیم که اگر این وضعیت زیاد طول بکشد همین احساسات تبدیل به بغض های فرو خفته ای می شود که انسان را از درون می پوساند.
سخت است.
سخت است دیدن اینکه انسان با قسمت های خوب وجودش به خودش ضربه بزند.
حکایت انسان با عشق ها ، نیاز به حمایت کردن ها و همه احساس هایی که امکان بروز کامل آنها نیافته است به این راحتی ها تمام نمی شود.
———————-
۱ اسفند ۱۳۹۱
بابک تاواتاو
