صبر داشتن از روی عقلانیت یک رنج کوتاه مدت است که در بلند مدت می تواند به احساس درونی و روابطمان کمک کند ولی همین صبر یکی از احساس های آدمی است که پتانسیل آن را دارد که حس دیگری تبدیل شود.
هر احساس آدمی حاوی انرژی خاص خود است ، احساس های متفاوت ، انرژی های متفاوت ، که در این میان صبر در خیلی از موارد رنج کوتاه مدت یا بلند مدتی را در خود به همراه دارد.
اینکه چرا انسان ها صبر را انتخاب می کنند ، نه نمی گویند یا اینکه با تغییر مشکل دارند موضوع مفصلی است و آنچه مسلم است انرژی های منفی و سنگینی که از صبر کردن مکرر در انسان ها جمع می شود بالاخره زمانی و جایی فوران می کند و تبدیل به خشم های کنترل نشده می گردد و یا اینکه پس از اینکه تبدیل به غم شد مجال این را می یابد که خشم را تجربه کند. (کوتاهی عمر بسیاری این مجال را به آنها نمی دهد، بسیاری به واسطه غم زیاد و فشارهای عصبی و جسمی زیاد می میرند )
صبر یکی از احساس های آدمی است که پتانسیل آن را دارد که از آن ترسید ، مخصوصا در جامعه ما که صبریک ارزش حساب می شود و این پیام در درون بسیاری از ما وجود دارد که “انسان های خوب ، انسانهای صبوری هستند” . که این باعث می شود که صبر کنیم ، صبر کنیم … تا صبر کار خودش را بکند یا ما را از درون بپوساند یا وقتی که تبدیل به خشم شد و فواران کرد ما رفتارهایی را بکنیم و احساس هایی را تجربه کنیم که روابطمان را خراب و خرابتر کنیم.
صبر ترس دارد چون با لباس خودش تخریب نمی کند.
صبر ترس دارد چون کارش را آرام آرام انجام می دهد.
صبر ترس دارد چون ارزش است و با آن افتخار می کنیم.
بابک تاواتاو
۲ آذر ۱۳۹۲
